این برگهای پیر مجموعهایست مشتمل بر بیست نگاشتۀ فارسیِ دری، که پیشینیان منطقۀ ما با ذهن و زبان عارفانه / صوفیانه در گوشه و کنار دُوَیرهها و خانگاهها مکتوب کردهاند. از این مجموعه نه تنها میتوان در زمینۀ گونهشناسیِ گونههای تاریخی زبان فارسیِ دری بهرهمند شد؛ بلکه میتوان، توانِ بلند زبان فارسی را در تصویر کردن نکتههای اخلاقی و اجتماعی آموخت و هم دریافت که چگونه این توانِ بلند که از ۵۰۰ هجری به سوی ۱۰۰۰ هجری _و بعد از آن نیز_ میآید، ناتوان، سست و در مواردی بسیار حتی پست میشود و شادابیاش به خشکیت و عصبیت و مذهبگویی میانجامد. به واقع این مجموعه نشان میدهد که چگونه مفیدترین ذهنیت فکر و فرهنگ فارسیزبانان، با درکی نادرست مضرترین ذهنیت آنان هم تلقی میتواند شد.
چاپ اول: بنیاد فرهنگی مایل هروی، ۱۴۰۲
