فضل بن احمد بن خلف بخاری، از مردمان خراسان بزرگ بوده است. در نیمۀ دوم سدۀ پنجم و نیمۀ نخست سدۀ ششم هجری زیسته است و نهضت فلسفی و کلامی رایج در سدۀ پنجم را دریافته است. او مانند بسیاری از دانشیان خراسانیِ پیش از مغول و نیز چونانِ بسیاری از شئون فرهنگی و تمدنی خراسان ناشناخته و گم‌نام مانده است. از آ‌ن‌جا که زبان، فرهنگ و آفرینش‌های اهالی خراسان پس از مغول توالی ندارد و جَسته‌جَسته است، بنابراین برای بهره‌وری از چنین میراثی نیازمند آگاهی از چندی و چونی زنجیرۀ بی‌شماری استیم که حلقۀ نگارش‌های خراسانی را در ساحۀ خراسان و بیرون از آن ایجاد کرده است.
یکی از این زنجیره‌‌ها که نزدیک به صد سال پیش از مغول ساخته و پرداخته شده، مجموعه رسائل حاضر است. فضل بن احمد بخاری، رسالۀ مذکور را در سال ۵۵۸ ق، بدون توجه و اخذ و نقل از کتابی تألیف کرده است. متن رساله‌‌ها و نکته‌گیری‌هایی که گاه بر فلاسفۀ یونان دارد و گاه بر معتزله و گاهی هم بر کسانی چون ابوسهل مسیحی انتقاد و تعریض می‌کند همه از تسلّط و تصلّب او در مفاهیم فلسفی و کلامی حکایت دارند.
